§295.
英語原文
(Denial.) The subjunctive (usually the aorist), and sometimes the future indicative, with οὐ μή may have the force of an emphatic future with οὐ. Thus οὐ μή τοῦτο γένηται, sometimes οὐ μὴ τοῦτο γενήσεται, means this surely will not happen. E.g.
(Aor. Subj.) Καὶ δῶνδ᾿ ἀκούσας οὔ τι μὴ ληφθῶ δόλῳ, I shall not be caught by any trick. Aesch. Sept. 38. So Sept. 199, Supp. 228. Οὐ μὴ πίθηται, he will not obey. Soph. Ph. 103. Οὐ γάρ σε μὴ γνῶσι. Id. El. 42. Καὶ οὔ τι μὴ λάχωσι τοῦδε συμμάχου. Id. O.C. 450. Οὔτοι σ᾿ Ἀχαιῶν, οἶδα, μή τις ὑβρίσῃ. Id. Aj. 560. Ὁ δ᾿ οὐ πάρεστιν, οὐδὲ μὴ μόλῃ ποτέ, but he is not here, and he never will come. Eur. H.F. 718. Κοὐ μή ποθ᾿ ἁλῶ. Ar. Ach. 662. Τῶν ἢν κρατήσωμεν, οὐ μή τις ἡμῖν ἄλλος στρατὸς ἀντιστῇ κοτε ἀνθρώπον. Hdt. vii. 53. So i. 199. Οὐ μή ποτε ἐσβάλωσιν. Thuc. iv. 95 ; cf. v. 69. Οὐ μή σε κρύψω πρὸς ὅντινα βούλομαι ἀφικέσθαι. Xen. Cyr. vii. 3, 13. Ὡς οἱ Ἀρμένιοι οὐ μὴ δέξωνται τοὺς πολεμίους. Ib. iii. 2, 8 (see 296, b). Ἂν καθώμεθα οἴκοι, οὐδέποτ᾿ οὐδὲν ἡμῖν οὐ μὴ γένηται τῶν δεόντων. Dem. iv. 44 ; so ix. 75. Οὔτε γὰρ γίγνεται οὔτε γέγονεν οὐδὲ οὖν μὴ γένηται ἀλλοῖον ἦθος πρὸς ἀρετήν, for there is not, nor has there been, nor will there ever be, etc. Plat. Rep. 492 E. (Here οὐδὲ μὴ γένηται seems merely more emphatic than the ordinary οὐδὲ γενήσεται.)
(Aor. Subj. 2d Pers.) Οὐ γάρ τι μᾶλλον μὴ φύγῃς τὸ μόρσιμον, for you shall none the more escape your fate. Aesch. Sept. 281. Ἀλλ᾿ οὔ ποτ᾿ ἐμοῦ γε μὴ πάθῃς τόδε. Soph. El. 1029. Οὐ μή ποτ᾿ ἐς τὴν Σκῦρον ἐκπλεύσῃς ἔχων. Id. Ph. 381. Ἀλλ᾿ οὔ τι μὴ φύγητε λαιψηρῷ ποδί. Eur. Hec. 1039. Κοὐχὶ μὴ παύσησθε, you will never cease. Ar. Lys. 704.
(Pres. Subj.) Ἢν γὰρ ἅπαξ δύο ἢ τριῶν ἡμερῶν ὁδὺν ἀπόσχωμεν, οὐκέτι μὴ δύνηται βασιλεὺς ἡμᾶς καταλαβεῖν. Xen. An. ii. 2, 12. So οὐ μὴ δύνωνται, Id. Hier. xi. 15. Πρὸς ταῦτα κακούργει καὶ συκοφάντει, εἴ τι δύνασαι· ἀλλ᾿ οὐ μὴ οἷός τ᾿ ᾖς, but you will not be able. Plat. Rep. 341 B. Οὐ γὰρ μὴ δυνατὸς ὦ. Id. Phil. 48 D. In the much-discussed passage, Soph. O.C. 1023, ἄλλοι γὰρ οἱ σπεύδοντες, οὓς οὐ μή ποτε χώρας φυγόντες τῆσδ᾿ ἐπεύχωνται θεοῖς, for there are others in eager pusuit ; and they (the captors) will never (be in a condition to) be thankful to the Gods for escating these and getting out of this land, the chief force is in φυγόντες, as if it were οὐ μὴ φύγωσι ὥστε ἐπεύχεσθαι θεοῖς, the present subjunctive expressing a state of thankfulness.
(Fut. Ind.) Οὔ σοι μὴ μεθέψομαί ποτε. soph. El. 1052. Οὔ τοι μήποτέ σ᾿ ἐκ τῶν ἑδράνων, ὦ γέρον, ἄκοντά τις ἄξει. Id. O.C. 176 ; so οὐκ οὖν μὴ ὁδοιπορήσεις, O.C. 848. Μὰ τὸν Ἀπόλλω οὐ μή σ᾿ ἐγὼ περιόψομἀπελθόντ᾿ (i.e. περιόψομαι ἀπελθόντα). Ar. Ran. 508. Τοὺς πονηροὺς οὐ μή ποτε βελτίους ποιήσετε. Aeschin. iii. 177.
日本語解釈